Home

Maserati 250 F

 
Μία 250 του Γαλλικού Μουσείου αυτοκινήτων της Mulhouse.
 

 

Το Grand Prix που πραγματοποιήθηκε στο Nuerburgring το 1957 έμεινε στην Ιστορία. Την 4η Αυγούστου εκείνης της χρονιάς, ένας οδηγός ξεκίνησε από το τέλος του grid και κατά την διάρκεια του αγώνα, αφού προσπέρασε όλους τους αντιπάλους – στον τελευταίο γύρο και τον προπορευόμενο Mike Hawthorn – κέρδισε τον αγώνα. Για να φθάσει σε αυτό το κατόρθωμα, κατέρριψε το ρεκόρ ταχύτερου γύρου 10 φορές! Ο οδηγός λεγόταν Juan Manuel Fangio και το αυτοκίνητο που οδηγούσε ήταν μία Maserati 250 F. Το αυτοκίνητο αυτό φιλοξενείται σήμερα στο μουσείο Cité de L’ Automobile της γαλλική πόλης Mulhouse.
 H 250F ήταν από τα τελευταία αυτοκίνητα μιας εποχής η οποία εγκαινιάστηκε με την επανεκκίνηση των Grand Prix το 1949 και ήθελε τα αυτοκίνητα να έχουν τον κινητήρα εμπρός και τον οδηγό να κάθεται πίσω. Την επόμενη δεκαετία, αυτή του ’60, με την εμφάνιση της Cooper , της  επαναστατικής Ferrari Sharknose, αλλά και με τις πρωτοποριακές λύσεις της Lotus του Colin Chapman, τα μονοθέσια απέκτησαν κινητήρα στο κέντρο, η αεροδυναμική άρχισε να παίζει μεγαλύτερο ρόλο και τα πλαίσια μετατράπηκαν σταδιακά σε μονοκόκ από σωληνωτά.

 

 

 
Έργο τέχνης.

 

 Η δεκαετία του ‘50 χαρακτηρίστηκε από την αποχώρηση της Alfa Romeo και της Mercedes, από την αποτυχημένη απόπειρα επιστροφής που δοκίμασε η Bugatti, από τη γέννηση της Ferrari, καθώς και από την επιτυχημένη πορεία της Maserati. Mεγάλος πρωταγωνιστής της δεκαετίας αυτής ήταν ο «'El Chueco» (o στραβοκάνης), γνωστότερος με το όνομα  Juan Manuel Fangio. Γεννήθηκε στην Αργεντινή από Ιταλούς γονείς, πήρε 5 τίτλους στην Formula 1 χωρίς να διαθέτει δίπλωμα οδήγησης (!). Δίπλωμα απέκτησε μετά την αποχώρηση του από τους αγώνες, το 1960. Τότε δεν υπήρχαν αντιπυρικές στολές, ζώνες και παθητική ασφάλεια. Ο ίδιος ο Fangio στο Grand Prix του Buenos Aires, το 1955, ενώ η θερμοκρασία έκανε την άσφαλτο να λιώνει, έπαθε έγκαυμα από τα πυρωμένα μέταλλα στο εσωτερικό του αυτοκινήτου και για να ξεχαστεί σκεπτόταν ότι βρισκόταν αποκλεισμένος στο χιόνι σε ένα βουνό!
Η Maserati 250 F είναι ενα πολύ όμορφο αυτοκίνητο. Με την αεροεισαγωγή εμπρός και το μακρόστενο αμάξωμα, έμοιαζε με μαχητικό τζετ της εποχής. Η μαύρη εξάτμιση στο πλευρό, οι ακτινωτές ζάντες, αλλά και οι βίδες της δεξαμενής καυσίμων στο πίσω μέρος την έκαναν να φαίνεται ακόμα πιο επιθετική. Ακολουθώντας τους κανόνες της Formula 2,5 λίτρων είχε εξακύλινδρο εν σειρά κινητήρα 2494 κ.εκ., ο οποίος απέδιδε 270 ίππους. Υπήρξε και δωδεκακύλινδρη έκδοση 315 ίππων. Η τελική πλησίαζε τα 300 χλμ/ω, γεγονός που αποτελούσε τρέλα, δεδομένων των πρωτόγονων αναρτήσεων, των στενών ελαστικών και των αδύναμων φρένων. Πολλές 250 F επιβιώνουν μέχρι σήμερα. Όσες δεν βρίσκονται σε μουσεία ή σε ιδιωτικές συλλογές, συνεχίζουν να τρέχουν σε αγώνες κλασσικού αυτοκινήτου παράγοντας τον χαρακτηριστικό, στριγκό ήχο του κινητήρα.

 

 

 

 
Λίγο πριν την Yokohama Kurve στο Nuerburgring to 2010 .

 

 To 1954, όταν η Maserati έκανε την είσοδό της στην Formula 2,5 λίτρων, ο ανταγωνισμός βρισκόταν σε υψηλά επίπεδα. Η Ferrari ήταν επάξιος αντικαταστάτης της Alfa Romeo, ενώ η Mercedes είχε επενδύσει πολλά χρήματα, με αποτέλεσμα τα δικά της μονοθέσια ήταν επίσης γρήγορα. Η Maserati είχε την τύχη να συνεργαστεί με τον σχεδιαστή της Ferrari Gioacchino Colombo και τον μηχανικό Valerio Coloti. Ο Coloti το 1959 ίδρυσε δική του ομάδα με το όνομα Tec Mec, η οποία βασίστηκε στην 250, αλλά δεν γνώρισε επιτυχία. O εξακύλινδρος κινητήρας χρησιμοποιούσε ένα καύσιμο που ήταν μείγμα βενζίνης μόλις 80 οκτανίων, ακετόνης, βενζολίου, μεθανόλης και καστορέλαιου. Για να κατασκευαστεί το πλαίσιο χρησιμοποιήθηκε αλουμίνιο, ενώ το αγωνιστικό ήταν εξοπλισμένο με δισκόφρενα. Η δεξαμενή καυσίμων βρισκόταν στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και είχε χωρητικότητα 200 λίτρων, ενώ ειδική προσοχή είχε δοθεί στην κατανομή του βάρους. Η χώρος για τον πιλότο ήταν άνετος, αν και το τεράστιο τιμόνι, η απουσία μέτρων ασφαλείας και έλλειψη καθίσματος bucket μαρτυρούν ότι δεν είχε εξελιχθεί σημαντικά, σε σχέση με τα προπολεμικά μονοθέσια .Πάντως, η ορατότητα ήταν εξαιρετική, ενώ η διαρρύθμιση των πεντάλ ήταν διαφορετική από σήμερα: το πετάλι του γκαζιού βρισκόταν στο κέντρο, αυτό του συμπλέκτη αριστερά και του φρένου δεξιά. Αν και ο δωδεκακύλινδρος κινητήρας ήταν ισχυρότερος, λόγω αυξημένου βάρους η Maserati σημείωσε τις επιτυχίες της με το εξακύλινδρο μηχανικό σύνολο. Η 250 οδηγήθηκε από διάσημους οδηγούς όπως ο Αργεντίνος Onofre Marimon, ο Ταϊλανδός πρίγκηπας Bira, ο Ιταλός Alberto Ascari, οι Άγγλοι Roy Salvadori και Mike Hawthorn, αλλά και ο Σουηδός Jo Bonnier. Όμως, τις 8 συνολικά νίκες τις σημείωσε με τους Stirling Moss και Juan Manuel Fangio. Ο δεύτερος κέρδισε το πρωτάθλημα οδηγών του 1954 με τη Mercedes και τη Maserati, αλλά και αυτό του 1957 με την Maserati. Επίσης το αυτοκίνητο οδηγήθηκε και από την πρώτη γυναίκα στην Formula 1, την Ιταλίδα Maria Teressa De Filippi.

 

 

 

 
Η δωδεκακύλινδρη έκδοση.

 

 Tα μεγάλα οικονομικά προβλήματα της Maserati την εμπόδισαν να συνεχίσει την πορεία της στην Formula 1, με αποτέλεσμα η 250 F να παραμείνει η μόνη αξιόλογη προσπάθεια της ιστορικής φίρμας στον θεσμό. Κατασκευάστηκαν 26 μονάδες, ενώ πριν από μερικά χρόνια ένα τέτοιο αυτοκίνητο πωλήθηκε πάνω από 2.000.000 $ σε δημοπρασία. Μετά το 1957, η 250F συνέχισε να κάνει την εμφάνιση της στους αγώνες, αγωνιζόμενη μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’60, αλλά ήταν πια τεχνολογικά παρωχημένη. Ήδη το πρωτάθλημα το 1959 πήγε στον Jack Brabham και στην Cooper που είχε πιά τον κινητήρα στο κέντρο, όπως όλα τα μονοθέσια από τότε μέχρι σήμερα. Μια εποχή, όπου τα αυτοκίνητα είχαν τον κινητήρα εμπρός (πλην της AUTO UNION) είχε μετά από δεκαετίες ολοκληρώσει τον κύκλο της. Ο τελευταίος οδηγός που κέρδισε το πρωτάθλημα με αυτοκίνητο το οποίο είχε τον κινητήρα εμπρός, ήταν ο Mike Hawthorn το 1958 με την Ferrari 246 Dino.

 

 

 

 
Στο Hockenheim Historic.

 

 

 

 

 
Η Tec Mec που στηριζόταν στην 250.