Τo Targa Florio ήταν ένας από τους πιο σκληρούς και σημαντικούς αγώνες στην ιστορία του αυτοκινήτου. Η πρώτη εκκίνηση δόθηκε το 1906 και μέχρι το 1977 – όταν διακόπηκε για λόγους ασφαλείας – διάσημοι οδηγοί και οι γνωστότερες εταιρείες δοκίμασαν την τύχη τους στους στενούς δρόμους των βουνών της Σικελίας.
Προπολεμικά, ο αγώνας ήταν ιταλική υπόθεση. Οι Ιταλοί κυριαρχούσαν με διάφορες εταιρείες, εκ των οποίων πολλές αυτές δεν υφίστανται πλέον. Ήταν η εποχή των εθνικών χρωμάτων, όταν τα γαλλικά αυτοκίνητα ήταν βαμμένα γαλάζια, τα ιταλικά κόκκινα, τα γερμανικά λευκά και τα βρετανικά πράσινα. Αυτό το γεγονός διευκόλυνε τους Ιταλούς θεατές, οι οποίοι προσπαθούσαν να εμποδίσουν όλα τα αυτοκίνητα, εκτός από αυτά που είχαν κόκκινο χρώμα!

Το χρώμα της νίκης

Βρισκόμαστε στο 1924. Η Mercedes δεν έχει ακόμα συγχωνευτεί με την Benz και είχε στρατολογήσει έναν ικανότατο Αυστριακό τεχνικό διευθυντή, ο οποίος ονομαζόταν Ferdinard Porsche.΄Η ομάδα θα συμμετείχε στο Targa Florio εκείνης της χρονιάς με τρία αυτοκίνητα, τα οποία θα οδηγούσαν οι Christian Werner, Christian Leutenschlager και Alfred Neubauer. Τo «εργαλείο» της ομάδας ήταν η Tipo Indy 2000, την οποία κινούσε ένας τετρακύλινδρος κινητήρας 2 λίτρων με υπερσυμπιεστή. Ο κινητήρας απέδιδε μέχρι 126 ίππους, είχε τελική ταχύτητα 120 χλμ/ω και ζύγιζε 921 κιλά.
H ομάδα προσπαθούσε να βρει λύσεις για να σπάσει το αήττητο των Ιταλών και τελικά αυτό που χρησιμοποιήθηκε ήταν ... χρώμα και πινέλο. 
Η ιδέα άνηκε στον  Porsche. Όλα τα αγωνιστικά χρώματα της ομάδας θα βάφονταν κόκκινα για να ξεγελάσουν τους Ιταλούς θεατές, ώστε να τα θεωρήσουν εγχώριες συμμετοχές. Η ιδέα του Αυστριακού αποδείχτηκε επιτυχημένη δεδομένου ότι και οι τρείς Mercedes τερμάτισαν στην 1η, 10η και 15η θέση με νικητή τον Christian Werner. Ο Werner έγινε με αυτόν τον τρόπο ο τρίτος μη Ιταλός που κέρδισε τον αγώνα μετά τον Άγγλο Cyril Snipe το 1912 και τον Γάλλο Αndre Boilot το 1919.

Κόκκινη παραλλαγή

Ένα από τα τρία αυτοκίνητα, αυτό του νικητή Christian Werner , βρίσκεται σήμερα στο Μουσείο της Mercedes και ξεχωρίζει σαν την μύγα μέσα στο γάλα ανάμεσα στα ασημένια (και λευκά)  «βέλη»,  όπως αποκαλούνται τα γερμανικά αγωνιστικά. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα τρία αυτοκίνητα ταξίδεψαν πρώτα από τη Στουτγάρδη μέχρι τη Σικελία ... οδικώς και έπειτα από το μακρύ ταξίδι συμμετείχαν και στον αγώνα. Γερμανική αξιοπιστία...
45 χρόνια έπειτα, ένα άλλο κόκκινο Mercedes μιας ιδιωτικής, τότε, ομάδας προκάλεσε  αίσθηση όχι μόνο με τις επιδόσεις του, αλλά και με τον όγκο του. Η μικρή, άγνωστη – τότε – ομάδα ονομαζόταν AMG και το αυτοκίνητο έλαβε το παρατσούκλι «Κόκκινη Γουρούνα» (Rote Sau). Aλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.