Η 500 από το Museo Ferrari.Στα αριστερά διακρίνεται και φωτογραφία του Ascari  

Ο πρώτος μεγάλος τίτλος

H δεκαετία του δεύτερου μεγάλου πολέμου είχε τελειώσει με την πρώτη μεγάλη νίκη που κατέκτησε η νέα τότε ομάδα του Enzo Ferrari, όταν η 166ΜM κέρδισε τις 24 ώρες του Λεμάν το 1949. Με την είσοδο της νέας δεκαετίας, θα ξανάρχιζε και το παγκόσμιο πρωτάθλημα Formula 1, ένας θεσμός όπου η μεγάλη ιταλική εταιρεία θα έγραφε ιστορία.

Δέος. Μόνο με αυτήν τη λέξη μπορεί να περιγράψει κάποιος την αγωνιστική ομάδα της Ferrari. Ακόμα και αν έχουν περάσει 12 χρόνια από το τελευταίο πρωτάθλημα του  Raikkonen, ακόμα και αν ο Vettel δεν κατάφερε να την επαναφέρει στην πρώτη θέση, η Scuderia Ferrari είναι η Formula 1. Κάποτε όμως ήταν και αυτή μία μικρή ομάδα που πάλευε να διακριθεί.

Πριν τον πόλεμο και με την στήριξη των Ναζί και του φασιστικού ιταλικού καθεστώτος, κυριαρχούσαν η  Alfa Romeo, η Auto Union και η Mercedes. Από την πρώτη ξεκίνησε ο Enzo Ferrari για να ιδρύσει την δικιά του εταιρεία στην συνέχεια. Ήδη από το 1951, παρόλο που οι δύο πρώτοι μεταπολεμικοί τίτλοι πήγαν στην Alfa Romeo, η Ferrari  έδειξε τα δόντια της κερδίζοντας 3 αγώνες με τον Αργεντινό Jose Froilan Gonzales και τον Ιταλό Alberto Ascari. Και τότε έγινε κάτι απρόοπτο.

Από το τέλος εκείνης της χρονιάς η Alfa Romeo και η Talbot ανακοίνωσαν ότι θα εγκατέλειπαν τους αγώνες. Μπροστά στον κίνδυνο να μειωθεί το επίπεδο του ανταγωνισμού αλλά και οι συμμετοχές, η διοργανώτρια αρχή αποφάσισε να επιτρέψει την συμμετοχή αυτοκινήτων της Formula 2. Οι νέοι κανονισμοί που επέβαλλαν μικρότερους κινητήρες, ουσιαστικά οδήγησαν στην απόσυρση και την BRM, η οποία εκείνη την εποχή έτρεχε με έναν δεκαεξακύλινδρο κινητήρα.

	Το θρυλικό αλογάκι.		Τα κόκπιτ της εποχής δεν είχαν καν ζώνες ασφαλείας.

Κυριαρχία Ascari και Ferrari

Η Ferrari χωρίς να χάσει χρόνο σχεδίασε το μοντέλο 500 βάσει των νέων κανονισμών: δίλιτρα, ατμοσφαιρικά μοτέρ ή 500 κ.εκ. με κομπρέσορα. Αποτέλεσμα ήταν να σαρώσει κερδίζοντας 6 από τα 7 Grand Prix το 1952 κατακτώντας τον πρώτο παγκόσμιο τίτλο της. Οδηγός για την ιστορική ομάδα ήταν Alberto Ascari. Οι υπόλοιποι, όπως η Veritas, η  Maserati και η  Gordini, απλώς συμμετείχαν, αδυνατώντας  να αμφισβητήσουν την κυριαρχία της Ferrari. Ο μοναδικός αγώνας που η 500 δεν κέρδισε ήταν αυτός στην Ινδιανάπολη, στις ΗΠΑ. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και το 1953, μόνο που αυτή τη φορά η καρό σημαία του τελευταίου Grand Prix της σεζόν, στην Monza, πήγε στον μεγάλο Juan Manuel Fangio και στην Maserati.

	Μία άλλη γωνία της 500.

Η 500 είχε έναν κινητήρα 4 κυλίνδρων εμπρός, χωρητικότητας 2.000 κ.εκ., ο οποίος απέδιδε μέχρι και 200 ίππους. Ο κινητήρας ήταν σχεδιασμένος από τον Antonio Lampredi. Το μονοθέσιο ζύγιζε 560 κιλά, ανέπτυσσε ταχύτητα 200 χλμ/ω , είχε σωληνωτό πλαίσιο με τον κινητήρα τοποθετημένο όσο το δυνατόν πιο κοντά στον οδηγό. Η θέση οδήγησης βρισκόταν επάνω από το σύστημα μετάδοσης, για να επιτευχθεί καλύτερη κατανομή του βάρους. Εκτός από τον Ascari, με το συγκεκριμένο μονοθέσιο διακρίθηκε ο Giuseppe Antonio «Nino» Farina, αλλά και ο μετέπειτα παγκόσμιος πρωταθλητής του 1958, ο Mike Hawthorn, ο οποίος οδηγούσε επίσης Ferrari .

	Η Veritas της εποχής δεν μπρούσε να συναγωνιστεί την Ferrari .

Ο συνδυασμός που δεν επαναλήφθηκε ποτέ.

Ο Ascari σκοτώθηκε σε ατύχημα το 1955, ενώ δοκίμαζε μία Ferrari 750 στην πίστα της Monza. Η στροφή που έχασε την ζωή του λέγεται από τότε, προς τιμήν του μεγάλου Ιταλού οδηγού, Variante Ascari. Η  Ferrari παρέμεινε ανταγωνιστική, δημιούργησε έναν μύθο, αλλά δεν ξανακέρδισε ποτέ πρωτάθλημα με Ιταλό οδηγό, από το 1953 μέχρι σήμερα. Κανείς, άλλωστε,  Ιταλός δεν κατόρθωσε να κερδίσει το πρωτάθλημα της F1 με οποιαδήποτε ομάδα. Πιο κοντά στον τίτλο έφτασαν δύο Ιταλοί οδηγοί. Πρώτα ο Elio De Angelis, ο οποίος κατετάγη τρίτος με  Lotus το 1984. Ακολούθησε ο  Ricardo Patrese, που επίσης κατέκτησε δύο φορές την τρίτη θέση (το  1989  και το  1991), ενώ κατετάγη δεύτερος το 1992 με Williams.

Κάποιες φορές η ιστορία απλώς δεν επαναλαμβάνεται...