Home

Ferrari 250 GTO

 
Γλυπτό με ρόδες.
 

 

Η ακριβότερη και η ομορφότερη.

Αν και Σεπτέμβριος η θερμοκρασία στο Μαρανέλο πλησιάζει τους 40 βαθμούς. Βρίσκομαι στο Μουσείο της  Ferrari , στην αίθουσα όπου εκτίθενται η 126 C, το ραγισμένο κράνος από το δυστύχημα στο Zolder και προσωπικά αντικείμενα του μεγάλου Gilles Villeneuve. Πιο δίπλα στέκει μία 288 GTO του 1984 και το μονοθέσιο του 1979 με το οποίο στέφθηκε πρωταθλητής ο Jody Schekter. Ακούω θορύβους και ομιλίες στα Ιταλικά. Το προσωπικό του Μουσείου σπρώχνει  πάνω σε γρύλους  μία 250 GTO για να την τοποθετήσει δίπλα από την 126 C του Villeneuve.
Έχουν περάσει χρόνια από αυτή τη σκηνή αλλά θυμάμαι ότι άξαφνα όλα τα άλλα εκθέματα σαν να «έσβησαν» και το βλέμμα μου καρφώθηκε στην ομορφότερη Ferrari που κατασκευάστηκε ποτέ. Οι εργαζόμενοι μάλλον διασκέδασαν με το σάστισμά μου και με άφησαν να δω και να τους φωτογραφήσω, ενώ τοποθετούσαν το πολύτιμο αυτοκίνητο στην θέση του. Αξεπέραστο σχήμα, το κίτρινο οβάλ του λογότυπου της εταιρίας μαζί με το λαμπερό κόκκινο χρώμα, οι τετραπλές εξαγωγές και οι ακτινωτές ζάντες κάνουν οποιαδήποτε άλλη Ferrari να μοιάζει με κοινό αυτοκίνητο. Και με τιμές που έχουν φτάσει σε δημοπρασίες τα 70 εκ. δολάρια, η GTO δεν είναι μόνο η ομορφότερη, αλλά και η ακριβότερη από όλες τις κατασκευές που «γεννήθηκαν» στο Maranello.

 

 

 

 
Η GTO του  Museo Ferrari.

 

Grand Tourismo Omologato

Εκείνη την εποχή η Ferrari περνούσε μία περίοδο μεγάλης ακμής. Ο «κομεντατόρε» (o διοικητής) – όπως αποκαλούσαν τον Έντσο Φερράρι – είχε πεισθεί να βάλει τον κινητήρα του μονοθεσίου στο κέντρο, με αποτέλεσμα την 156 Sharknose, με την οποία στέφθηκε πρωταθλητής ο Αμερικανός Phil Hill τo 1961. Oι Ιταλοί κυριαρχούσαν και στους αγώνες αντοχής χάρη και στη σειρά 250 GT, η οποία είχε ήδη κάνει την παρουσία της και στους αγώνες τουρισμού. Το σχήμα, όμως, της 250 GT SWB δεν ήταν αρκετά αεροδυναμικό, ιδίως στις μεγάλες ταχύτητες των αγώνων αντοχής.
Τo 1962, o  Enzo Ferrari ανέθεσε στον Sergio Scaglietti και στον Giotto Bizzarinni να σχεδιάσουν την 250 GTΟ, με έμφαση στην αεροδυναμική και στη σταθερότητα κατά τις υψηλές ταχύτητες. Το σχήμα του αμαξώματος εξελίχθηκε σε αεροσήραγγα και παραμένει, ακόμα και σήμερα, πανέμορφο. Οι καμπύλες, οι εισαγωγές στην μάσκα , αλλά και η μικρή ενσωματωμένη οπίσθια αεροτομή, κάνουν τη GTO να μοιάζει με γλυπτό πάνω σε ρόδες. Το όνομα του αυτοκινήτου προερχόταν από την οικογένεια μοντέλων 250 και τον τίτλο Grand Tourismo Omologato, ο οποίος προσδιόριζε τον αγωνιστικό του χαρακτήρα

 

 

 
Το προηγούμενο μοντέλο, 250 GT SWB της ομάδας Rob Walker.

 

Το αυγό του Colombo

Ο κινητήρας της GTO ήταν o Colombo Tipo 168. Όπως ίσχυε για όλη την οικογένεια των 250 (η χωρητικότητα ενός κυλίνδρου σε κ.εκ.) ήταν διάταξης V12 σε γωνία 60°, απέδιδε 300 ίππους στις 7.500 σ.α.λ., διέθετε 6 καρμπυρατέρ, η χωρητικότητα έφθανε τα 3 λίτρα και είχε σχεδιαστεί από τον Gioachinno Colombo μαζί με τους Giuseppe Busso και Luigi Bazzi. Ο Colombo είχε σχεδιάσει και τον κινητήρα της θρυλικής Testarossa  (Tipo 128). Στη συνέχεια εργάστηκε και  για τη MV Agusta. Η κίνηση μεταδιδόταν στους πίσω τροχούς και ο κινητήρας ήταν τοποθετημένος εμπρός, δεδομένου ότι το «άλογο τραβάει το κάρο, δεν το σπρώχνει».
Η GTO ζύγιζε 880 κιλά , είχε συγχρονισμένο κιβώτιο πέντε σχέσεων ανέπτυσσε ταχύτητα που πλησίαζε τα 280 χλμ/ω και θα αγωνιζόταν στην κατηγορία GT 3.0 που αφορούσε sportcars με τα οποία θα μπορούσαν να αγωνίζονται ιδιώτες αν και με το συγκεκριμένο αυτοκίνητο έτρεξαν και εργοστασιακοί οδηγοί της Ferrari όπως ο Phil Hill.

 

 

 
Η 250 GT Breadvan.

 

Η ώρα της αλήθειας και το Breadvan.

Γύρω στις 30 GTO κατασκευάστηκαν, παρόλες τις αντιρρήσεις που διατύπωσε η διοργανώτρια αρχή, η οποία απαιτούσε να παραχθούν 100 κομμάτια. Τελικά, ο Enzo Ferrari επέβαλλε να υπολογισθεί ως ένα ενιαίο μοντέλο όλη η σειρά των 250 GT. Στους αγώνες, η GTO δικαίωσε κάτι παραπάνω από τις προσδοκίες: από το 1962 μέχρι το 1964 κέρδισε 20 από τους 28 αγώνες που συμμετείχε και τερμάτισε δεύτερη στις 24 ώρες του Lemans το 1962 και το 1963. Ενδεικτικά αξίζει να πούμε ότι στις 24 ώρες του Lemans  που διεξήχθησαν το 2019, το πρώτο GT τερμάτισε στην 29η θέση της γενικής κατάταξης. 
Το εξωτικό αυτό αυτοκίνητο επιτρεπόταν να πωληθεί μόνο σε ιδιώτες, τους οποίους ενέκρινε προσωπικά ο ίδιος ο Ferrari. Καινούρια μια 250 GTO κόστιζε 18.000 δολάρια. Ένας από τους  υποψήφιους αγοραστές ήταν και ο κόμης Giovanni Volpi, ο οποίος όμως απορρίφθηκε από τον Κομεντατόρε, γιατί ο κόμης είχε πάρει εργαζόμενους της Ferrari στην δικιά του εταιρεία. Σπρωγμένος από ένα καπρίτσιο παρόμοιο με αυτό του Feruccio Lamborghini, ο Volpi ανέθεσε στον Giotto Bizzarrini να μετατρέψει την 250 GT SWB - που ήδη διέθετε - σε ένα αυτοκίνητο που ακολουθούσε τις αεροδυναμικές γραμμές της GTO. Το αποτέλεσμα ήταν κάπως παράδοξο, σαν μία GTO σε έκδοση station wagon, η οποία απέκτησε το επιτυχές προσωνύμιο «Breadvan». Το αυτοκίνητο «έδειξε τα δόντια» του στις 24 ώρες του Lemans το  1962, προσπερνώντας τις GTO, πριν εγκαταλείψει λόγω μηχανικής βλάβης. Σήμερα αποτελεί μέρος της συλλογής του Museo Ferrari.

 

 

 
Με προσοχή παιδιά!

 

Όσο 29 Βugatti Chiron

Δεδομένου ότι έχουν κατασκευαστεί γύρω στις 30 GTO, ήταν βέβαιο ότι η τιμή κάθε μίας από αυτές θα ανέβαινε συνεχώς, αλλά ίσως κανείς δεν περίμενε την αστρονομική τιμή των 70 εκ. δολαρίων που πιθανολογείται ότι «έπιασε» σε δημοπρασία μία GTO. Σήμερα αποτελεί μάλλον το ακριβότερο αυτοκίνητο στον κόσμο, ενώ οι τυχεροί που είχαν αποκτήσει μία πριν την φρενήρη άνοδο της αξίας της, μάλλον τρίβουν τα χέρια τους για το τεράστιο κέρδος της επένδυσής τους. Κάποιες χάθηκαν σε ατυχήματα, αλλά οι περισσότερες βρίσκονται κλειδαμπαρωμένες στα γκαράζ ζάπλουτων συλλεκτών ή Μουσείων. Όσο για εμάς τους υπόλοιπους,  μπορούμε να θαυμάζουμε και να αποκτήσουμε το υπέροχο αυτό αυτοκίνητο ...σε κλίμακα 1:18.

 

 

 

 
Η ακριβότερη και η ομορφότερη.