Η Θεά

Υπάρχουν αυτοκίνητα που δεν έχουν μειονεκτήματα. Γιατί ακόμα και τα μειονεκτήματά τους είναι στοιχεία της συνολικής τους εικόνας. Υπάρχουν αυτοκίνητα που είναι αγέραστα, αυτοκίνητα των οποίων η τεχνολογία είναι ενδιαφέρουσα ακόμα και σήμερα, ενώ έγινε προσιτή χρόνια πριν. Συνήθως, αυτά τα αυτοκίνητα τα αποκαλούμε κλασσικά και διαθέτουν ένα πλήθος οπαδών σε όλο τον κόσμο. Πολλά από αυτά τα βλέπουμε ακόμα και σήμερα να κυκλοφορούν στους δρόμους, δεκαετίες μετά την πρώτη κυκλοφορία τους. Ένα από αυτά – και ίσως και το καλύτερο – είναι η Citroën DS, η «Θεά», ένα όνομα που προέκυψε από παράφραση του κωδικού του μοντέλου «DS», ο οποίος ακουγόταν σαν την λέξη «θεά» στα Γαλλικά (Deése).

	Ξεχώριζε από όλα τα αυτοκίνητα της εποχής της.

Made in France

Η γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία μας έχει χαρίσει σπουδαία μικρά αυτοκίνητα, όπως το Citroën
2CV ή το Renault 4L. Όμως με την DS κυριάρχησε σε μία άλλη κατηγορία. Εδώ μιλάμε για μία ευρύχωρη λιμουζίνα, με μελετημένη αεροδυναμική, μεγάλους χώρους και πολλές τεχνολογικές καινοτομίες. Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο έδωσε στους Γάλλους την φήμη που κρατούν μέχρι σήμερα του, ότι είναι σε θέση να συνδυάζουν την άνεση με την οδική συμπεριφορά. Για πολλά χρόνια ήταν το επίσημο αυτοκίνητο του γαλλικού κράτους, και δικαίως, αφού έσωσε τον Πρόεδρο De Gaulle το 1962 από μια απόπειρα δολοφονίας, καθώς κατόρθωσε να κινηθεί ακόμα και με σκασμένα λάστιχα.

	Η DS πρώτης γενιάς.

	Το εξωτερικό της σπάνιας ανοιχτής έκδοσης.

Ιδιαίτερη προσοχή είχε δοθεί  στην σχεδίαση και στην αεροδυναμική. Το αμάξωμα δεν είχε ως πρώτη ύλη μόνο τη λαμαρίνα, αλλά συνδύαζε ακόμη σύνθετα υλικά και αλουμίνιο. Το μπροστινό μεταξόνιο ήταν μεγαλύτερο από το πίσω, ενώ επίσης είχε καλυμμένους τους τροχούς για λόγους αεροδυναμικής. Τα οπίσθια φλας ήταν ψηλά, για να είναι προστατευμένα από τις συγκρούσεις, ενώ οι χώροι ήταν πλούσιοι, αφού ο μοχλός των ταχυτήτων βρισκόταν στο τιμόνι. Η DS ήταν σύγχρονη και μηχανικά, αφού διέθετε εμπρόσθια κίνηση και ήταν εξοπλισμένη με δισκόφρενα. Το εσωτερικό ήταν φουτουριστικό, με τιμόνι μιας ακτίνας και ένδειξη της ασφαλούς απόστασης από το μπροστινό αυτοκίνητο πάνω από το ταχύμετρο.  Πραγματικά, εκείνη την εποχή δεν υπήρχε αυτοκίνητο που είχε να παραθέσει τέτοιο συνδυασμό αεροδυναμικής, τεχνολογίας και ποιότητας εκτός από πολύ ακριβότερες, πολυτελείς κατασκευές.

To κουμπί της

H DS  υπήρξε επιπλέον ένα πολύ ικανό αυτοκίνητο ράλι, δεδομένου ότι κέρδισε αρκετούς σημαντικούς αγώνες της εποχής. Όμως το εξαιρετικό αυτό αυτοκίνητο παρουσίαζε και προβλήματα. Πρώτα απ’ όλα, ο κινητήρας ήταν προπολεμικής σχεδίασης, θορυβώδης και σχετικά αδύναμος για το μοντέλο. Επίσης, η DS παρουσίαζε ιδιαιτερότητα στο σύστημα πέδησης. Το φρένο δεν είχε πετάλι,  αλλά κουμπί, κάτι που όχι μόνο ήθελε εξοικείωση, αλλά δεν είχε καθόλου προοδευτικότητα. Τέλος, οι μηχανικοί της Citroën χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να καταστήσουν το υδροπνευματικό σύστημα αξιόπιστο. Παρόλα αυτά, τίποτα δεν σκίασε την επιτυχία του μοντέλου, το οποίο το 1967  πέρασε και από ένα face lifting, που το έκανε ακόμα πιo ελκυστικό.

	Οι προβολείς της νέας...		...και της παλιάς έκδοσης.

Οι κινούμενοι προβολείς

Πολλές φορές τα face lift ενός μοντέλου εξαντλούνται σε αισθητικές παρεμβάσεις, αλλά όχι στην περίπτωση της DS. Πλέον, το νέο μοντέλο είχε διπλούς εμπρός προβολείς, εκ των οποίων ο ένας κινούνταν μαζί με το τιμόνι, με αποτέλεσμα να φωτίζει εκεί που «κοιτούσαν» οι τροχοί. Αυτό το χαρακτηριστικό δεν υπήρχε σε κανένα αυτοκίνητο της εποχής και βοηθούσε πολύ σε στενούς δρόμους με κακό φωτισμό, αλλά είχε το μειονέκτημα ότι τύφλωνε τους απέναντι οδηγούς. Άλλη μια καινοτομία ήταν ότι οι προβολείς προστατεύονταν με τζάμι το οποίο μπορούσε να καθαριστεί από μέσα, χάρις σε ένα πορτάκι που υπήρχε στην εσωτερική πλευρά της θήκης των προβολέων.
Η DS κυκλοφόρησε σε τρείς βασικές εκδόσεις, την απλή, την Safari που ήταν ένα Station Wagon με τεράστιους χώρους και την – πολύ κομψή – ανοιχτή έκδοση. Στη δεκαετία του ‘60 απέκτησε κλιματισμό και αργότερα προστέθηκε ο  ηλεκτρονικός ψεκασμός. Οι κινητήρες ήταν τετρακύλινδροι με κυβισμό που ξεκίναγε από 1,9 και έφτανε τα 2,3 λίτρα, απόδοσης  60 μέχρι 126 ίππων, το βάρος  έφτανε μέχρι 1350 κιλά και το μήκος πλησίαζε στην πρώτη έκδοση τα 5 μέτρα και τα ξεπερνούσε  στη δεύτερη.

			Πάνω στην DS στηρίχτηκε η SM, η οποία συνδύαζε την υδροπνευματική ανάρτηση με έναν V6 της Maserati αλλά δεν είχε εμπορική επιτυχία. Η «Θεά» αντικαταστάθηκε μετά από 20 χρόνια, το 1975, από την CX, έχοντας πουλήσει σχεδόν 1,5 εκατομμύριο μονάδες. Αποτελεί το δεύτερο πιο επιτυχημένο μοντέλο της Citroën, μετά το θρυλικό Ντεσεβό – 2CV. Η επιτυχία της DS δεν επαναλήφθηκε από κανένα μεταγενέστερο μοντέλο. «Θεά» είναι μόνο μία...
	Από διαφημιστική καταχώρηση στον γερμανικό τύπο.